Obrzezanie kobiet w Szwajcarii

6 lutego jest międzynarodowym dniem zerowej tolerancji dla okaleczenia kobiecych narządów płciowych! Na całym świecie żyje ponad 200 milionów kobiet, które zostały okaleczone w ramach…nawet nie religijnych praktyk, a tradycji!

Codziennie małe dziewczynki są ofiarami obrzezania, nie tylko w Somalii. Wiele somalijskich (to tylko przykład) rodzin, kultywuje stare religie w nowoczesnym świecie. Wiele z nich, mieszkając już na stałe w Szwajcarii, zabiera swoje córki w rodzinne strony na wakacje, by tam dokonać czynu, który w większościkrajów jest zabroniony i karany więzieniem.

Mniej więcej co jedenaście sekund jedna dziewczynka zostaje okaleczona. Często gdzieś na brudnym podwórku, w słabo oświetlonym namiocie, – a czasem… w Szwajcarii. Mimo to okaleczanie żeńskich narządów płciowych jest tematem tabu. W Szwajcarii niewiele się o tym mówi.Wynika to z faktu, że okaleczanie narządów płciowych występuje głównie za granicą. Do tej pory wszyscy postrzegaliśmy tę kwestię jako brutalność,ale nie interesowaliśmy się nią, ponieważ nie dotyczyło to nikogo, kogo znaliśmy. Ofiary były anonimowe. To postrzeganie zmieniło się, gdy w mediach społecznościowych wybrzmiało imię 10-letniej dziewczynki.

Deeqa.

Jest lipiec 2018 r. Na somalijskiej pustyni przeprowadzana zostaje operacja na 10-letniej dziewczynce. Ale to nie jest normalna operacja. Dziewczyna jest „obrzezana“ podczas tradycyjnego rytuału: bez znieczulenia, w chacie na pustyni, bez opieki medycznej.

Operacja kończy się niepowodzeniem.

Dzień później dziewczyna umiera z powodu nieudanego obrzezania. Incydent i dramat jej historii wstrząsają ludźmi na całym świecie.

Deeqa Dahir Nuur nie była po prostu obrzezana. Została okaleczona.

Interwencja została przeprowadzona bez jakiegokolwiek prawdziwego sprzętu medycznego lub szkolenia „obrzezaczy”. Wargi sromowe i łechtaczka zostały całkowicie odcięte, głębokierany zaznaczyły cały intymny obszar dziewczyny. Krew spływała jej z nóg na zakurzoną podłogę.Kiedy krwawienie nie ustało, rodzice zabrali Deeqa do lokalnego szpitala. „Narząd płciowy jako taki nie był już rozpoznawalny” – powiedziała jedna z pielęgniarek, które próbowały uratować dziewczynę w szpitalu Hanano w Dhuusamarreeb. Nie udało się jej uratować.. Deeqa wykrwawiła asię na śmierć.

Rodzina zabrała dziecko do domu i pochowała je w małej wiosce, w której do dziś żyją. Obszar wokół Dhuusamarreeb jest suchy, zakurzony, samotny i niebezpieczny. Wiadomości z tego obszaru rzadko docierają do osób z zewnątrz. Śmierć Deeqa nie byłaby czymś specjalnym w Somalii, ponieważ dziewczynka jest tylko jedną z wielu ofiar obrzezania, które giną każdego roku. W końcu ponad 98 procent wszystkich kobiet w kraju Afryki Wschodniej zostało obrzezanych – ponad dwie trzecie z nich zostało całkowicie okaleczonychprzez tak zwane „obrzezanie faraonów”.

Nikt nie wie, ile dziewcząt rocznie umiera w Somalii. Śmierć z powodu obrzezania jest tabu: rodziny milczą, gdy ich dziewczynki wykrwawią się lub umierają podczas operacji.

Państwo nie wie, ile dzieci umiera każdego roku. I nawet gdyby wiedziało, co mogłoby z tym zrobić w kraju, w którym rząd nie kontroluje tego, co się dzieje. Somalia jest uważana za państwo oficjalnie upadłe.

Ale w przypadku Deeqa wszystko wyglądało trochę inaczej. Somalijski dziennikarz i działacz Ifrah Ahmed przez przypadek dowiedział się o historii z lokalnego źródła i udał się do Dhuusamarreeb. Nikt nie mówił w rodzinie o śmierci córki. Rodzice twierdzili, że nie czują się winni, ponieważ obrzezanie jest głęboko zakorzenione w tradycji. Obrzezane dziewczyny są uważane za czyste, dziewicze i lojalne. I tylko obrzezane dziewczyny mogą brać ślub. Jeśli kobieta nie jest obrzezana, jest uważana za „zagrożenie” dla współistnienia społeczności, nie jest szanowana, jest odrzucona. Jej seksualne pragnienie mężczyzn jest uważane za niekontrolowane.

Ahmed podał sprawę do wiadomości publicznej. Telewizja wyprodukowała dwunastominutowy dokument o tej historii, i przyczyniła się do rozpowszechnienia wiadomośćci na Twitterze. Tak wieść o śmierci somalijskiej 10-latki rozeszła się po całym świecie, została odebrana i rozpowszechniona przez portale medialne i gazety, a tym samym dotarła również do Szwajcarii, gdzie radio i gazety nagłośniły sprawę.

I nagle temat stał się obecny. Pojawiło się pytanie: jeśli somalijskie dziewczęta są obrzezane w Somalii, co dzieje się z somalijskimi dziewczynami tutaj w Szwajcarii?

Odpowiedź nie jest taka prosta.

• Kiedy ludzie migrują, zawsze przynoszą ze sobą część swojej kultury, tradycji i zwyczajów. I tak okaleczenie żeńskich narządów płciowych powróciło do Europyj, gdzie obrzezanie płci żeńskiej było szeroko rozpowszechnione aż do około pierwszej połowy XX wieku i było popularnym sposobem leczenia histerii lub tendencji lesbijskich. Obrzezanie było więc społecznie zakotwiczone i zaakceptowane. (biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy i świadomość istnienia płci kulturowej (gender), należałoby chyba napisać o obrzezaniu żeńskich narządów płciowych zewnętrznych (łechtaczki i warg sromowych).
• Dzisiaj zabieg ten jest stosowany w wielu krajach pochodzenia imigrantów i nawet jeśli jest często zabroniony przez prawo, jest częścią prawa zwyczajowego i jest akceptowany przez społeczeństwo.
• Dzieje się tak pomimo faktu, że obrzezanie kobiet stanowi podstawowe naruszenie praw człowieka i est uznawany za poważne zagrożenie dla zdrowia i życia kobiet od 1995 r. Obrzezanie zostało w Szwajcarii zabronione przez prawo w 2011 roku i od tego czasu jest karalne. Sprawcy i wspólnikom grozi do 10 lat więzienia. I nie ma znaczenia, czy obrzezanie zostało przeprowadzone na terenie Szwajcarii, czy za granicą. Na podstawie tego prawa sąd w kantonie Neuchâtel wydał pierwszy wyrok w 2018 r., co potwierdził Federalny Sąd Najwyższy w 2019 r. Ale potem zrobiło się cicho. Nie było prawie żadnych dalszych wyroków ani doniesień. Czy dlatego, że obrzezanie nie jest już praktykowane z powodu prawnego zakazu? Z jednej strony istnieją dane, które pokazują, że okaleczanie narządów płciowych ma również miejsce w Europie, oraz organizacje, które potwierdzają, że okaleczanie nadal jest poważnym problemem. Z drugiej strony są reakcje ludzi i stowarzyszeń, z którymi ChMedia skontaktowała się w trakcie badań nad zagadnieniem, które odrzuciły i pomniejszały ten temat. Od niektórych instytucji nie było w ogóle odpowiedzi, a inne odpowiadały, że może się to zdarzyć w Afryce, ale zdecydowanie nie tutaj, w Europie. Liczba osób, których to dotyczy, rośnie.
• „Fakt, że istnieje prawo zakazujące tego zwyczaju, nie wystarczy, aby zapobiec okaleczeniu narządów płciowych”, mówi Nadia Bisang, kierownik projektu w Caritas. Jak powiedziała w wywiadzie dla Radia SRF, „potrzeba czegoś więcej niż tylko artykułu prawniczego. Ponieważ obrzezanie często odbywa się w ciszy, nikt tak naprawdę niewie, kiedy to się dzieje – a już na pewno nie państwo”.
• Dlatego nie ma jednolitych danych na temat sytuacji w Szwajcarii. Nie wiadomo, Iile takich obrzezań wykonuje się w tym kraju, ale wiadomo, że lekarze są czasami pytani, gdzie można przeprowadzić taką operację.

Kesb (Kindes- und Erwachsenenschutzbehörden- szwajcarskie organy ds. ochrony dzieci i dorosłych) stale otrzymuje informacje o podejrzanych przypadkach. Wiemy, że organizacje praw kobiet czasami potajemnie proszone są o namiary na ośrodki dokonujące obrzezania.

W raporcie z 2013 r. Federalny Urząd Zdrowia Publicznego (FOPH) szacował, że prawie 15 000 kobiet i dziewcząt w Szwajcarii cierpi z powodu okaleczania narządów płciowych lub istnieje ryzyko obrzezania. Nowy raport, który nie został jeszcze opublikowany przez BAG, szacuje tę liczbę na co najmniej 20 000 kobiet.

Organizacja praw człowieka Terre des Femmes Switzerland (TdF) podaje podobne dane: zagrożonych było około 15 000 dziewcząt i kobiet, ale według najnowszych prognoz mówi się o 22 000 kobiet w Szwajcarii dotkniętych rytuałem obrzezania. Wzrost w najnowszych prognozach wynika z migracji do Szwajcari iludności z krajów o wysokiej częstotliwości występowania „tego zjawiska“.

„Są to dane szacunkowe, ale nie ma twardych faktów” – wyjaśnia Marisa Birri z Terre des Femmes Switzerland. „Faktem jest jednak, że w ostatnich latach wzrosła liczba przypadków obrzezania w Szwajcarii. W wyniku tego i dzięki naszej pracy uświadamiającej, ten temat jestcoraz bardziej widoczny dla opinii publicznej. »Istnieją również odniesienia i liczby na poziomie kantonu. Na przykład w 2012 r. Kanton Vaud stwierdził, że w ciągu roku mieli kontakt z około 600 pacjentami w Szpitalu Uniwersyteckim w Lozannie, „Centre hospitalier universitaire vaudois”.

I to jest sedno sprawy: personel medyczny podlega tajemnicy lekarskiej i dlatego nie maobowiązku zgłaszania, nawet jeśli odkryje nielegalne obrzezanie. Chociaż prawa i obowiązki rejestracyjne są regulowane przez kantony inaczej, państwo i sądownictwo doświadczają zgłoszeń nielegalnego obrzezania tylko w niektórych przypadkach.

ChMedia natknęła się również na raporty z innych krajów. Zgodnie z nimi w Wielkiej Brytanii, Niemczech lub we Włoszech, starsze kobiety, które zwykle wykonują obrzezanie, są przewożone do Europy podczas letnich i jesiennych wakacji, które są tradycyjnymi „sezonami cięcia”, aby przeprowadzić nielegalne obrzezanie gdzieś w ośrodku dla uchodźców, na podwórku lub w podziemnym parkingu.

Leila mieszka w Szwajcarii od 2004 roku. Ferida przyjechała do Szwajcarii siedem lat temu, wcześniej mieszkała w Irlandii. Obie są w związkach małżeńskich, ale tylko Leila ma dzieci: dwóch chłopców, dwie dziewczynki. Obie kobiety w dzieciństwie w Somalii zostały obrzezane, ale na różne sposoby. Leila przeszła tak zwane „obrzezanie faraonów” – najtrudniejszą formę. Cały srom jest wycięty: widoczny z zewnątrz pączek łechtaczki, wewnętrzne i zewnętrzne wargi sromowe. Leila przesuwa palcem po dłoni: „Musi być tak gładko, wszystko zniknęło”. Następnie zaszywa się ranę. Tylko mała dziura na siusiu pozostaje otwarta. Brzmi niemal niewiarygodnie, gdy mówi: „Dziura jest tak mała, że można po prostu zmieścić ziarno ryżu”.

Ta operacja ma dalekosiężne konsekwencje: „Miesiączkowanie było nadal możliwe, ale zawsze miałam okropny ból podczas menstruacji, ponieważ krew nie mogła się wydostać na zewnątrz”. Kiedy wyjechała z Somalii do Południowej Afryki, przeszła operację, która nieco powiększyła dziurę. Od tamtej pory nie odczuwa bólu, ale przy porodach pojawiły się komplikacje.

Ferida została w dużej mierze oszczędzona: małe cięcie i kropla krwi spełniły tutaj wymagania. Ta procedura nazywa się „Sunna”. Leila mówi o szczęściu, że matka jej przyjaciółki zmarła przy porodzie. W przeciwnym razie mogłaby również zostać obrzezanafaraonem. Pytanie, czy może cieszyć się seksem z mężem, wywołuje u niej zawstydzenie, ale Ferida gwałtownie mówi „tak”. Leila na to samo pytanie odpowiada z żalem „Nie”. „Nic nie czuję, wszystko zniknęło”.

Czy mogła sobie przypomnieć obrzezanie? « Miałam cztery i pół roku, moja młodsza siostra trzy i pół, a starsza pięć i pół. Obrzezali nas wszystkie tego samego dnia.” Pamięta, że rodzicesię pokłócili. Matka zwyciężyła. Zabrała trzy dziewczynki do samochodu. Podróż trwała długo. Leila pamięta dom z krzakiem i pokój, w którym musiała czekać sama. Nie miała pojęcia, co się z nią stanie. To była kolej starszej siostry, mniejsza znajdowała się wbardziej odległym pokoju, żeby nie słyszała płaczu i krzyku.

Najgorsze dla Leili nie było jej obrzezanie: „Moja młodsza siostra krwawiła tak mocno po operacji, że prawie umarła. Nie mogli zatrzymać krwi i nie mogli jej też zaszyć“ . Starsza siostra nie mogła chodzić do łazienki przez cały dzień, bo to tak bardzo bolało – wspomina – „Byłam bardzo zadowolona, że mi się udało, z płaczem i wielkim bólem, ale udało się”. Gorzej było ze starszą siostrą. Miała silny ból pęcherza i brzucha i nie mogła oddać moczu dopóźnej nocy.Czy wiesz, dlaczego twoja matka zrobiła to tobie i twoim siostrom?«Tradycja. Jest obrzezana, więc jej córki również muszą zostać obrzezane. Nie rozumiem tego… Jestem obrzezana i nie chcę tego dla moich córek!

Aspekt religii jest ważny, Leila wciąż o tym mówi. Czy to przede wszystkim religia sprawiła, że tak wyraźnie wypowiada się przeciwko obrzezaniu? „Dopiero gdy miałam około piętnastu lub szesnastu lat, zrozumiałam, że obrzezanie jest złe. To mój nauczyciel religii powiedział, że Bóg nie chce obrzezania kobiet“. To było dziwne dla Leili i innych dziewcząt, ponieważ wiele z nich zostało już obrzezanych i uważało to za normalne. „Gdybym była starsza, mogłabym powiedzieć matce„ nie ”, ale w wieku czterech i pół lat nie wiesz, co się stanie.”

„Za każdym razem, gdy idę z moją małą córeczką do lekarza, sprawdza ją tam i mówi, że obrzezanie jest tutaj zabronione”. «Wiem o tym i nie chcę tego robić. Jeśli to zrobisz, pójdziesz do więzienia. Myślę, że to ważne! » W rzeczywistości rodzice ponoszą surowe kary, gdy okazuje się, że dziewczyna została obrzezana.Dla Leili jest to również ważny argument w dyskusji z innymi kobietami. Może polegać na prawie.„Chcę powiedzieć córce, co się ze mną stało. Musi to wiedzieć. W szkole powinna również powiedzieć o tym dzieciom i powiedzieć, że to nie jest dobre i że mogą powiedzieć nie! Chcę,żeby moje córki dorastały jak normalne dziewczyny, tak jak inne dziewczęta na świecie. »

Kim są kobiety okaleczające młode dziewczyny? W Somalii nazywa się je Guddaays, co tłumaczy się jako „obrzezacze”. Są to często starsze kobiety bez wykształcenia medycznego, które wykonują obrzezanie przy użyciu prostych środków. Ponieważ w wiejskich regionach Afryki często brakuje dobrego i czystego sprzętu medycznego, Guddaaysużywa do przycinania i skrobania noży, żyletek, zaostrzonych paznokci lub dużych kawałkówtłuczonego szkła. Do szycia wykorzystywane są igły cierniowe i sierść zwierzęca. Wszystko odbywa się bez znieczulenia czy narkotyków.Ze względu na brak higieny stany zapalne i powikłania są nieuniknione, co często tylko pogarsza konsekwencje zabiegu. A samo obrzezanie jest ciężką próbą.

Jak mówi Charlotte Weil z Terre des Femmes, ,,te otwarte rany krwawią bardzo silnie, dlatego Guddaayowie przypalają rany popiołami, a następnie pocierają je ziołami. Skrawki skóry są składane razem i cierniowymi igłami zszywane nitką lub sierścią zwierzęcą, tak że pozostaje tylko niewielka dziura, aby później mógł wypłynąć mocz i krew menstruacyjna. Ból jest nie do zniesienia, a środków przeciwbólowych nie podaje się. Jednak dzięki Po interwencji cierpienie się nie kończy się.

Wtedy rozpoczyna się „uzdrowienie“, bolesna i żmudna ścieżka. Rany, o które nie dba się, goją się długo. Nogi małych dziewcząt są związane razem, a między nogami umieszcza się ręczniki. Dziewczyny prawie nie mogą się poruszać, w przeciwnym razie rany mogą znów się rozerwać – i trzeba je ponownie zaszyć.

I tak muszą leżeć. Dni, ewentualnie tygodnie. Aby zmniejszyć potrzebę oddawania moczu, dzieci otrzymują prostą i skuteczną dietę: wodę i ryż.Woda jest niezbędna, aby dziewczęta nie umarły z pragnienia, ponieważ na somalijskiej pustyni może być bardzo gorąco. Ryż z kolei wiąże wodę, którą piją dziewczyny, a tym samym zmniejsza potrzebę oddawania moczu.

Dopiero po tym, jak rany zrosną się i wyleczą dziewczyny mogą wstać i spróbować chodzić. Jednak każdy krok obciera rany, co sprawia, że chodzenie powoduje ból. Często przezmiesiące, często przez lata, a czasem na całe życie. Chociaż okaleczenia można złagodzić w dobrze wyposażonych szpitalach – ale nigdy nie można tego całkowicie naprawić – jest to niemożliwe w szpitalach na somalijskiej pustyni. Może to prowadzić do ciężkiego krwawienia, zapalenia, a nawet – wstrząsu.

«Leżąc nieruchomo. Moja siostra się tego nie trzymała. Wszystkie rany znów się otworzyły. Obrzezacz musiał przyjść i zaszyć. Ból zaczął się od nowa. » Ostre infekcje ran prowadzą do blizn i ropnych guzów. W wielu przypadkach dochodzido długotrwałego rozerwania krocza, powikłań menstruacyjnych, ciężkiego nietrzymania moczu i, w około 30 procentach wszystkich przypadków, bezpłodności.

I mimo, że dziewczęta nadal doświadczają ekstremalnych tortur podczas obrzezania, a kobiety są ciągnione przez całe życie, obrzezacze, którzy dokonują okaleczenia, cieszą się wielką reputacją w krajach afrykańskich, ponieważ w wielu społeczeństwach usunięte zewnętrzne narządy płciowe i brak włosów na ciele jest uważane są za atrybuty piękna.

,,Ale często chodzi tylko o pieniądze”, jak mówi dziennikarz, który mieszka w Afryce od wielu lat o niej pisze. ,,Im bardziej żeńskie narządy płciowe są zniekształcone, tym czystsza jest kobieta i tym wyższa cena panny młodej, którą rodzice dziewczyny mogą pobierać, jeśli ich córka ma wyjść za mąż. Chociaż obrzezanie jest brutalnei bolesne, jest opłacalne finansowo dla rodzin w kraju takim jak Somalia, w którym średni roczny dochód wynosi około 1200 CHF.”

«Czasami obrzezałam 40 dziewcząt jednego ranka. Niektórzy dali mi kozę, inni 50 $. »Guddaays, obrzezacze, to szanowane kobiety, które cieszą się wysokim statusem społecznym. Dobrze zarabiają, ponieważ pomagają rodzinom w najbiedniejszych krajach świata zdobyć trochę więcej pieniędzy na niezbędne potrzeby.

200 milionów kobiet i dziewcząt na całym świecie musi żyć z konsekwencjami obrzezania. Między 2015 a 2018 rokiem 68 milionów dziewcząt było zagrożonych okaleczeniem. Obrzezanie ma miejsce we wczesnym dzieciństwie do 15 roku życia.

„Okaleczanie narządów płciowych nadal istnieje, nawet jeśli jest zabronione” – mówi znany kenijski polityk Beth Mugo. W 2003 r. Unia Afrykańska przyjęła protokół w Maputo (Mozambik) potępiający praktykę okaleczania żeńskich narządów płciowych i wzywający do jego wyeliminowania.Według najnowszych informacji dostępnych w Unii Afrykańskiej 40 z 55 krajówafrykańskich ratyfikowało protokół. Somalia, Erytrea i Egipt należą do krajów o najwyższychwskaźnikach obrzezania. Wszystkie trzy nie ratyfikowały protokołu z Maputo, a Egipt nawet go nie podpisał.Ważny jest tu także aspekt kontroli: kontrola nad kobiecym ciałem i reprodukcją. Petra Schnüll z TdF podejrzewa, że było to i jest celem mężczyzn, którzy nie chcą wychowywać nieswojego potomstwa. „Mój były profesor etnologii argumentował, że specjalna forma obrzezania, w której kobieta jest prawie zaszyta, ma sens szczególnie dla ludów koczowniczych, tj. Gdy mężczyzna jest nieobecny przez długi czas”

Dzięki temu mężczyzna może być pewien, że jego krew nie jest zanieczyszczona krwią innej osoby. Jeśli kobieta jest obrzezana i uszyta w sposób faraonowy z niewielkim otworem, nie jest możliwe uprawianie seksu bez pozostawiania śladów. Być może można to porównać do pasa czystości, który krzyżowcy narzucali swoim kobietom, gdy prowadzili kampanie. Chodziło także o kontrolę.

Rytuał jest znacznie starszy niż religia. W Arabii Saudyjskiej, kolebce islamu i znanej z surowego stosowania zasad religijnych, nie ma obrzezania. Praktyka była również powszechna w kontekście chrześcijańskim. W Stanach Zjednoczonych ostatnia ogłoszona praktyka – wycięcie łechtaczki – została wykonana w 1958 r., aby zapobiec masturbacji lub ją „wyleczyć”.

Istnieją również różne mity dotyczące obrzezania: kobiety z nieuszkodzonymi narządami płciowymi są uważane za nieczyste. Dlatego kobiety nie pytają się nawzajem, czy są obrzezane, ale: „Czy jesteś oczyszczony?”. Nieobrzezana kobieta ryzykuje, że nie znajdzie mężczyzny, zostanie wykluczona ze społeczeństwa. Schnüll postrzega również obrzezanie jako sposób kontrolowania kobiet i wiązania ich z mężczyznami i domami. Jeśli kobieta odczuwa ból podczas stosunku płciowego lub w inny sposób cierpi z powodu bólu, jej pragnienia seksualne są w rzeczywistości ograniczone.Z jednej strony mąż nie musi się bać, że nie zaspokoi potrzeb swojej żony. Jest również mniejprawdopodobne, że spróbuje zaspokoić swoje pożądanie poza małżeństwem. Ponadto kobieta,która została obrzezana i zszyta, jest trudniejsza do gwałtu. Interwencja jest zatem często rozumiana jako ochrona kobiet.

Konsekwencje starożytnej tradycji

Szwajcaria ma dużą społeczność somalijską i erytrejską, która znajduje się głównie w niemieckojęzycznej Szwajcarii. Dziewczęta i kobiety z tej społeczności często przyjeżdżają do Szwajcarii już obrzezane. Oznacza to, że temat jest szczególnie obecny dla ginekologów. ChMedia rozmawiali z trzema lekarzami z Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Zurychu, którzy specjalizują się w ginekologii dziecięcej i młodzieżowej, i którzy są silnie zaangażowani w okaleczanie żeńskich narządów płciowych.

Wiele lat temu starszy lekarz ginekologii dziecięcej i młodzieżowej Renate Hürlimann miała sytuację, której nie zapomni do końca życia. W tym czasie pracowała jako lekarz asystent na oddziale położniczym. „Był czas, kiedy głowa dziecka powinna przejść przez otwór pochwy, ale dziura była zdecydowanie za mała. Dziecko po prostu nie mogło się wydostać. Musieliśmy najpierw naciąć pacjentkę, ale to i tak nie pomogło. …Gdyby kobieta rodziła w kraju pochodzenia bez pomocy medycznej, noworodek mógłby urodzić się uszkodzony, a nawet umrzeć. Matka prawdopodobnie doznałaby obrażeń w kanale rodnym z powodu długotrwałej presji porodowej, która później wytworzyłaby przetoki między pęcherzem a pochwą lub jelitami i pochwą. W rezultacie matka nie mogłaby dłużej trzymać kału ani moczu – i to na całe życie. Nietrzymanie moczu byłoby nie tylko niewygodne, ale miałoby również drastyczny wpływ na sytuację społeczną matki, ponieważ kobiety nietrzymające moczu są często wykluczane ze społeczności wiejskiej…. Na szczęście poród zakończył się cesarskim cięciem, szczęśliwie dla obojga“.

Od tego czasu Renate Hürlimann zajmuje się tematem obrzezania. Wiele dziewcząt o somalijskich lub erytrejskich korzeniach przychodzi do niej i jej kolegów w szpitalu dziecięcym z matkami; – ojcowie prawie nigdy nie pojawiają się w szpitalu.

Matki są prawie wszystkie zarośnięte. Oznacza to, że łechtaczka, napletek łechtaczki i wargi sromowe zostały usunięte i wszystko zostało zaszyte z wyjątkiem małej dziury.Dużą część pracy lekarzy stanowi edukacja. Dziewczęta i ich matki często przychodzą do szpitala dziecięcego z prostym bólem brzucha. «Musisz sobie wyobrazić, że otwór cewki moczowej i otwór pochwy pozostają pod zszytą, częściowo bliznowatą skórą. Skóra zapobiega wówczas wydostawaniu się moczu i krwi menstruacyjnej ”, wyjaśnia Hürlimann.

Tak więc krew i mocz muszą znaleźć ujście pod blizną. Mocz i krew menstruacyjna mogą się cofać, co może prowadzić do infekcji. Dr. Sonja Fontana ze szpitala dziecięcego w Zurychu wyjaśnia: „Najczęstszym problemem jest oddawanie moczu. Kobiety/dziewczęta, nie sikają prostą wiązką. Mocz rozpryskuje się wszędzie, a całe uda są mokre. Jest to bardzo niewygodne i jest najczęstszym problemem obrzezanych kobiet.

Nie tylko krew i mocz nie mogą swobodnie spływać. Łój gromadzi się również w tkance bliznowatej, w miejscu usuniętej łechtaczki i napletka łechtaczki, co może prowadzić do przewlekłego miejscowego zakażenia i rozszerzenia skóry. Lekarze ginekologii dziecięcej i młodzieżowej w Szpitalu Dziecięcym w Zurychu starają się temu zapobiec, informując swoich młodych pacjentów i ich matki o zdrowotnych konsekwencjach obrzezania.

Oprócz dolegliwości fizycznych, obrzezanie wpływa również na psychikę: u niektórychosób obrzezanie jest traumatyczne. W perspektywie długoterminowej mogą wystąpić ataki paniki, depresja lub zaburzenia lękowe. Takie traumatyczne zaburzenia są częściowo objęte, dopóki dziewczęta i kobiety żyją w społeczeństwie, w którym obrzezanie jest oceniane pozytywnie (czystość, ochrona). Myśl, że rytuał jest czymś dobrym i koniecznym, nadaje sensszokowi i odczuwanemu bólowi.

Tylko poprzez migrację i przejście do społeczeństwa, które odrzuca okaleczanie żeńskich narządów płciowych i zaprzecza, że ludzie cierpią na cierpienie psychiczne. Kobieta staje się świadoma utraty kontroli nad własnym ciałem, cierpi poczucie jej własnej wartości i świat się rozpada. Wymaga to dużej ostrożności od wszystkich, którzy działają przeciwko obrzezaniu narządów płciowych i mają kontakt z osobami dotkniętymi. Niemniej jednak walka z obrzezaniem powinna i musi mieć miejsce. I to jest temat naszego następnego rozdziału.

Rodzaje obrzezania

Kategoria 1: Wycięcie łechtaczki: Łechtaczka i / lub napletek łechtaczki są częściowo lub całkowicie usunięte.

Kategoria 2: (zwana wycięciem): Łechtaczka i małe wargi sromowe są częściowo lub całkowicie usunięte, prawdopodobnie także duże wargi sromowe.

Kategoria 3: (zwana infibulacją): otwór pochwy jest zwężony, a z warg sromowych wewnętrznych lub zewnętrznych tworzy się uszczelnienie. Łechtaczka może być również usunięta.

Kategoria 4: Wszystkie inne szkodliwe interwencje, które ranią żeńskie narządy płciowe i nie służą celom medycznym. Obejmuje to na przykład przekłuwanie, przekłuwanie, wycinanie, skrobanie i wypalanie lub trawienie.

Walka w Szwajcarii: potrzebna jest świadomość

Zasadniczo nawet legalny zakaz działa tylko wtedy, gdy państwo może zapewnić ukaranie winnych. W przeciwnym razie środek odstraszający nie zadziała. Oznacza to również, że obrzezania muszą zostać odkryte i rozpoznane. W Somalii, kraju o jednym z najwyższych wskaźników obrzezania na świecie, państwo jest zbyt słabe i zbyt rozdrobnione. Głównym problemem w Szwajcarii jest to, że wielu lekarzy – w tym ginekologów – nie jest przeszkolonych w rozpoznawaniu obrzezanych sromów. Potwierdza to także Renate Hürlimann, Kierownik Kliniki Ginekologii Dziecięcej i Młodzieży Szpitala Dziecięcego w Zurychu. Jej odkrycia w 2007 r. doprowadziły do jednego z niewielu wyroków skazujących rodziców za obrzezanie córki w Szwajcarii: „Władze skontaktowały się z nami, ponieważ istniało podejrzenie, że dziewczynka została obrzezana w Szwajcarii”.

Na pierwszy rzut oka ginekolog dziecięcy i młodzieżowy nie widział podczas badania nic niezwykłego. Rozpoznawała obrzezanie tylko dlatego, że szukała go za pomocą szkła powiększającego (kolposkopu): znalazła cienką białą linię blizny w miejscu, gdzie powinna znajdować się łechtaczka, i brakowało wewnętrznych warg sromowych. Obie zostały usunięte. Celowe obrzezanie można rozpoznać z trudem i przy użyciu odpowiedniego sprzętu.Tłumacz międzykulturowy powiedział Hürlimann: ,,Obrzezacze wiedzą, jak to zrobić, aby niemożna go było rozpoznać.”

Renate Hürlimann ze Szpitala Dziecięcego w Zurychu życzy, aby pediatrzy i lekarze rodzinni byli bardziej świadomi i informowali o obrzezaniu dziewcząt. Pediatrzy zwykle dobrze znają rodzinę i mogą wiele zrobić, aby chronić dziewczęta i edukować rodziców. Podczas prewencyjnej kontroli medycznej temat ten powinien być podejmowany wrozmowach z matkami z krajów, w których istnieje kulturowa presja na obrzezanie – ale w żadnym wypadku nie mogą to być rozmowy stygmatyzujące. Rodzice muszą wiedzieć, że jest to poważny uraz fizyczny, który podlega tutaj karom i że ma on fizyczne i psychiczne konsekwencje dla przyszłości ich córek.

Źródła: ChMedia, Tagblatt.ch, Wikipedia, Radio SRF3.

Zdjęcia: Tagblatt, ChMedia, Wikipedia

Korekta: Katarzyna Nagórny